Bij het schilderij ligt de betekenis niet vast op de een of andere laag maar er net tussenin; de geschilderde lagen werken als een grid om informatie vast te houden die er tussen ligt. Het net bepaalt welke vorm de vangst zal hebben, maar bepaalt geenszins volledig de inhoud. Het schilderij volgt een spoor met vertakkingen: naar semiotiek, naar het landschap, naar het computerscherm, naar het kader van het schilderij, terug naar de tekst. de letters verschijnen als een 'point of acces' die lezingen genereren. Een textura, (grid), een weefsel van sporen, vormt de elementen van het schilderij. Als het verborgene dat moet in het licht gehouden worden. Om de textuur van het beeld te verduidelijken zal ik de onderliggende bewegingen beschrijven. Taal en beeldtaal zijn verschillende aspecten van een dieper gelegen 'taligheid'. "Producing an infinite number of sentences with a finite list of elements; and this, as philosophers have recognized, is one of the crucial features of any language'.

Dus de taal grenst. Ook het wit als geometrische vorm heeft deze functie: het beeld als vlak concreet maken. Dit is maar een schilderij omdat het geen iets-anders is. Het schilderij creëert voor zichzelf de als noodzakelijk en existentieel ervaren nood aan ruimte om te denken. denkruimtes waar men ongestoord een tafel kan kiezen om de ruimte van de geest te verkennen. Zo op zoek naar realiteit. Het veronderstelt een permanente geestelijke (en bij het vervaardigen ook lichamelijke) alertheid voor situationele en zelfs accidentele verschijnselen, gebeurtenissen en opmerkingen die men onmogelijk allemaal kan reconstrueren in een poging tot interpretatie.